Naam: Rik Instrument: Altsaxofoon Geboortejaar: 1954 Speelt al: 55 jaar mee in de fanfare
In de fanfare beland dankzij: een flyercampagne in de Paasvakantie van 1969. Er was een tekort aan muzikanten in de fanfare en dus deden ze een oproep in het dorp om aan te sluiten bij de fanfare. Eigenlijk wilde ik leren trommelen. Het drumstel maakte toen nog geen deel uit van het orkest. Maar dat vond mijn moeder een veel te luid instrument. Mijn grootmoeder komt uit het fanfaremilieu, en zij suggereerde om saxofoon te spelen, zoals één van haar broers. Zonder te weten hoe het instrument eruit zag, ben ik les beginnen volgen bij Laurent Delvaux (klarinettist bij de muziekkapel van de gidsen). Er kwam zoveel volk af op die flyer campagne, dat we uiteindelijk met zo’n 120 man waren. En dus werd er ook een drumband en een majorettenkorps opgericht. Het majorettenkorps en de drumband werden later nog Belgisch kampioen. Voor mij was dit het begin van een lange carrière bij de fanfare. Ik werd ook afgevaardigde van de jeugd bij het bestuur, en na vier jaar schakelde ik in 1976 over op penningmeester. Begin dit jaar, na 52 jaar dienst, heb ik mijn fakkel overgedragen aan de volgende generatie, zodat zij hun nieuwe, frisse ideeën kunnen uitwerken. Uiteraard blijf ik helpen waar ik kan. Speelt graag: alle genres. Het ene al liever dan het andere, maar verder maak ik geen onderscheid. Uit ons huidige repertoire speel ik Music en Fly me to the moon heel graag. Dit lied zou ik (nog) eens met de fanfare willen spelen: de Suite van Jan Segers. Die speelden we tijdens een provinciaal toernooi begin jaren '80 van het Vlaams muziekverbond (nu gekend als Vlamo) waarbij we op 2 punten na verloren van de Fanfare Londerzeel Sint-Jozef. Dat is mij altijd bijgebleven. Kijkt op naar: de Nederlandse saxofoniste Candy Dulfer. Ze speelt zowel klassiek als rock. Wat zij allemaal uit haar instrument krijgt… Haar muziek gaat mee op onze jaarlijkse vakantie naar Griekenland. Mooiste herinnering(en) aan de fanfare: de Pinksterfeesten. Ik vind het ongelooflijk hoe het sinds de eerste editie in de jaren ‘70 nog steeds zo goed draait. Het is een hele week hard werken, maar er ontstaan mooie vriendschappen. Je maakt deel uit van een hechte groep, waar je je thuis voelt. Ook de jarenlange uitwisseling met het Stadtsoldatenkorps van Remagen is iets wat mij altijd zal bijblijven. Fijnste plek om op te treden: helemaal in het begin de carnavalsfeesten en de stoeten. Ook met de majoretten deden we veel stoeten samen; zo hebben we in de stoet van de jaartallen in Leuven meer dan 30 jaar gespeeld. Als je zou mogen wisselen van instrument, wat zou je dan kiezen? Hoorn, voor zijn mooie klank. Ik vind dat een fantastisch mooi instrument.
Dankjewel Rik voor het fijne interview! | 
